Laatste twee weken coschap!
Door: Lindsey en Myrte
Blijf op de hoogte en volg Myrte
01 April 2016 | Malawi, Mangochi
Kagunde! Bo bo? Bo bo! (Tik ‘m aan, Goed? Goed! Chichewa is niet zo moeilijk, ze bedenken gewoon iets wat lekker in de mond ligt.)
Sinds ons vorige reisverslag hadden we nog slechts twee weken in Mangochi te gaan! Twee weken inclusief een lang Paasweekend, dus nog maar een aantal dagen voor ons coschap. Ook Aggrey leek dit te beseffen en we maakten plannen voor wat we nog wilden bereiken. Dit hebben we maandag met hem besproken. Maandag en dinsdag verliepen verder vrij rustig, een niet interessante Health meeting met Aggrey, een rondleiding door een Maternity Hospital in aanbouw en wat tijd om met onze opdrachten bezig te zijn.
Het leek ons leuk om nog eens naar de village Malukula te gaan om het health care centre te bezoeken. Hier hebben ze de zogenaamde Youth Friendly Health Service, een service speciaal voor jongeren die hier terecht kunnen met vragen op het gebied van family planning, seksuele ontwikkeling, soa’s, etc. Ook verstrekken ze hier anticonceptiemiddelen. Elke week komt een Youth Club met jongeren bij elkaar om van elkaar te leren en onderwijs te krijgen, wat wordt georganiseerd door verpleegkundigen en vrijwilligers. Aggrey had geregeld dat wij zo’n meeting mochten bijwonen om te kijken hoe zoiets in zijn werk gaat en eventueel konden wij nog een presentatie geven. Woensdagmiddag zouden zo’n 20 jongeren bij elkaar komen. Bij aankomst bleken dit tot onze verbazing ietsje meer, minimaal 80 jongeren zaten binnen in de hal te wachten! Keurig op houten bankjes in rijen, wij mochten op de voorste. Drie jongens voerden een grappig toneelstukje op over een patiënt met HIV die zelfmoord wilde plegen en hadden een uitgebreide speech voorbereid. Toen bleek de rest van de middag in het teken van ons te staan en wat wij te vertellen hadden! Gelukkig hadden we genoeg stof voor presentaties en discussie mee, dus daar gingen we dan! Op een interactieve manier vertelden we uitgebreid over family planning, verschillende seksueel overdraagbare aandoeningen, anticonceptiemethoden (ter demonstratie liet een verpleegkundige zelfs een vrouwencondoom rond gaan, waarop met gegiechel werd gereageerd haha) en HIV/AIDS. Ze stelden goede vragen en 2,5 uur later voerde een groepje nog een dansje op met zang als dankwoord. Super lief allemaal:).
Die avond nodigde Harry ons uit een drankje te doen bij Water Sports. Ahg ja, waarom niet? Daar kwamen we Alex tegen, een collega/vriend van Harry die we al kenden vanuit het ziekenhuis. Met z’n vieren hadden we de meest gekke gesprekken over de verschillen tussen Malawi en Nederland. Best leuk zo tussendoor een spontaan avondje uit.
Donderdag zouden we weer op outreach gaan, maar aangezien we zowel geen vervoer hadden als bevestiging kregen van de kliniek, besloten we die dag Harry en Penjani opnieuw te helpen met hun dataonderzoek in de bibliotheek. Als lunch hebben we als verrassing voor iedereen wentelteefjes gemaakt, ze hadden ze nog nooit gehad en vonden ze heel erg lekker! Toen was het tijd om onze tassen te pakken, want het was Paasweekend! Op naar Majete Wildlife Reserve voor safari!
Vrijdagochtend vertrokken we om 7:00 uur, op zoek naar een minibus naar Blantyre, waar we de eerste nacht zouden doorbrengen. Na honderd rondjes rondrijden om de bus vol te krijgen, vertrokken we dan eindelijk om 8:30 uur. Een afstand van ongeveer 180 km, waar we ruim vier uur over hebben gedaan. In Blantyre aangekomen zagen we meteen grote verschillen met Mangochi: goede wegen, onderhouden parkjes, grote huizen en auto’s. Het is hier duidelijk een stuk welvarender. We vonden zelfs een ShopRight, een enorme supermarkt waar ze alles hebben! Pesto, olijven, tonijn, marshmallows, donuts, lekker brood… We sloegen goed in voor het weekend in het National Park waar we zelf konden koken. Die avond in het hostel konden we zelfs lasagne en tortilla’s met kip bestellen: smullen! Zoiets hadden we al tijden niet meer gegeten!
Zaterdag gingen we weer verder met de minibus naar Chikwawa. Verder naar het Majete Wildlife reserve was geen openbaar vervoer nodig. De laatste 20 km legden we dus af achterop de fiets! Dit was al mogelijk voor 1000 Kwacha (1,50 euro). We gaven de twee jongens uiteindelijk maar 1500 kwacha en wat water met een boterham, aangezien het een pokke-eind was (1 uur en 20 min) over een hobbelweg in de brandende zon. Nog diezelfde middag deden we de Night Drive, die begon om 16:30 uur. Super gave tocht in een jeep, waarbij we al binnen enkele minuten olifanten zagen! Wauw! Verder zagen we veel impala’s, waterbokken, zwijntjes, nyala’s, apen, nijlpaarden, sable antilope, een uil en zelfs een python… Brrr. Leuk om te zien van veraf, maar minder om er vlak langs te rijden.. Onderweg dronken we een biertje aan de rand van de rivier totdat de zon onder ging. En daarna nog verder midden in de nacht waarbij vooral de nacht dieren te zien waren. ’s Avonds kookten we nog op vuur (met warme marshmallows als toetje!).
Die avond kreeg ik een berichtje van mijn moeder dat mijn oma erg ziek was geworden en waarschijnlijk heel snel zou overlijden. Heel gek en beetje onwerkelijk om dit te horen te krijgen als je zo ver weg bent. Wel heel fijn dat er zoveel contact mogelijk is via Facebook, whatsapp en Facetime met de familie in Nederland. En heb m’n moeder dan ook direct even kunnen bellen.
Die nacht sliepen we in een tentje middenin het park. Best spannend als je bij elk geluid denkt dat er een leeuw je tent binnen kruipt. En na het bericht van m’n moeder, beetje een onrustige nacht gehad.
Zondagochtend, Eerste Paasdag! We konden de dag niet efficiënter benutten, de tweede Game Drive startte al om 6:00 uur. Ondanks het regenseizoen, waardoor het eigenlijk veel te groen is om veel dieren te zien, hadden we wederom een mooie tocht en zagen zelfs een enorme krokodil. Aangezien de accommodatie waar we verbleven niet zo bijzonder en rustig was, besloten we na een warme douche terug te gaan naar het hostel in Blantyre. Onder het genot van een Savanna hebben we heerlijk bij het zwembad gechilled en we raakten aan de praat met wat locals. Ze nodigden ons uit die avond een drankje met hun te gaan doen in Blantyre. Toen wij aanboden een rondje te willen betalen was dit werkelijk een belediging voor ze. In Malawi geldt dat als iemand je uitnodigt om wat te drinken of op stap te gaan, is hij/zij degene die de hele avond betaalt. Aanvankelijk voelde het voor ons wat ongemakkelijk, maar achja, zo hadden we een lekker goedkoop avondje.
De volgende dag, Tweede Paasdag, zat het weekend er voor ons alweer op! Tijd om weer terug te reizen naar Mangochi. Onderweg hielden we nog even een stop bij de ShopRight om wat cadeautjes te kopen voor Aggrey en de schoonmaaksters/bewakers uit het hostel. En we vonden eindelijk nieuwe zonnebrand! Dat kwam precies goed uit, zeker met onze twee weken reizen en de stranddagjes op Zanzibar voor de boeg. De terugweg zaten we in de meest luxe minibus ooit! Zachte bekleding, voldoende beenruimte en ieder een eigen stoeltje.
Dinsdag maakten we weer gretig gebruik van de Malawische efficiëntie. Hadden we vorige week voor het eerst Wifi in de bibliotheek, lag deze er vandaag alweer uit. Wilden we de vliegmaatschappij bellen, was de medewerker zo traag van begrip dat ons beltegoed op was voordat we onze vraag beantwoord hadden. En wilden we pinnen om alvast te betalen voor onze accommodatie van afgelopen maanden, werkte de pinautomaat niet! En weg was de ochtend. Hierop besloten we maar boodschappen te doen op de markt (waarschijnlijk voor de laatste keer!). Snel liepen we naar onze vaste marktkraam en was het tijd om afscheid te nemen van ons favoriete mannetje en vrouwtje, die ons de afgelopen weken van lekkere groenten hebben voorzien. De tijd is voorbij gevlogen.
We bereidden ons met een guacamole lunch voor op een middag in het ziekenhuis. We konden mee met de nieuwe studenten en we gingen naar de Labour Ward (de verloskamers) er was plek voor ongeveer 12 bedden die met een gordijn werden afgeschermd. Bij aankomst was het direct jackpot: er kwam een 16-jarig meisje binnen, dat zwanger was van haar tweede kind. Er was een discrepantie tussen de waarschijnlijke zwangerschapsduur en de fundushoogte, een meting die wordt gebruikt om aan de hand van de baarmoedergrootte de zwangerschapsduur te schatten. De schatting was dat ze nu 32 weken zwanger was, maar volgens de fundus hoogte al 38... Ze kwam nu binnen met sinds vandaag vaginaal bloedverlies. Bij onderzoek kwam echter al een hoofdje naar buiten en bleek dat ze al aan het bevallen was! Het kind kwam snel ter wereld en had een redelijke start. Toen we wachtten op de placenta die geboren moest worden, ontdekte een medestudente echter dat er nog een kind in de buik zat! Ook dit kind werd vlot geboren. Dit meisje had helaas niet zo’n goede start en moest een aantal minuten gereanimeerd worden. Hierna begon ze gelukkig te huilen en ging het goed met het kindje. De geboorte van een tweeling verklaarde nu de grote fundushoogte in relatie tot zwangerschapsduur. Opvallend was dat de pasgeborenen niet bij de moeder of in de wieg werden gelegd, maar goed ingepakt werden in doeken als mummies en gewoon op tafel werden gelegd.
Woensdag was het tijd om naar de WAGA-groep te gaan! De ‘Women Group Against HIV/AIDS’ bij het radio station, waar we al eerder waren geweest. Elf vrouwen en een man zaten klaar op een groot kleed op de grond en Aggrey, Lindsey en ik werden uitgenodigd op stoelen te gaan zitten. Hier gaven we dezelfde presentaties als die we hadden gegeven bij de andere vrouwengroep, namelijk over HIV en het meest voorkomende symptoom van AIDS: diarree. Ook deze mensen waren erg dankbaar voor onze meegebrachte zeepjes en handdoeken.
Vlak voor dat we de presentatie moesten geven kreeg ik het nare bericht van mijn moeder dat oma was overleden. Het blijft heel onwerkelijk. Dat ik haar nu niet meer kan zien en ook niet bij de begrafenis aanwezig kan zijn.. Gelukkig al de tijd veel contact met de familie gehad. En dinsdag als de begrafenis is, ben ik er in gedacht ook zeker bij.
Aangezien we de afgelopen weken een aantal keren hebben meegeholpen met het onderzoek van Harry en Penjani, wilde Penjani graag iets terug doen in de vorm van een typisch Malawische maaltijd voor ons koken. Aangezien ze zelf echter telkens geen tijd had en de laatste dagen voor ons tellen, besloot ze eten van haar guest house bij ons hostel te laten bezorgen. Hier konden we natuurlijk geen nee tegen zeggen, super lief! Rijst, vis en pompoenbladeren als groente, heerlijk.
Donderdag liepen we weer de hele dag mee in het ziekenhuis, opnieuw in de Labour Ward. In de ochtend was het meteen raak, twee vrouwen waren tegelijkertijd aan het bevallen. Terwijl de verloskundige bij de ene moeder met de vacuümpomp bezig was, zagen wij dat de vrouw ernaast het hoofd ook al naar buiten kwam. Het eerste kind kwam vlot ter wereld, maar had niet zo’n goede start. Hij was slap, huilde niet en was bleek. Hoewel dit voor ons een zorgwekkende situatie leek, werd er door het personeel niet ingegrepen. Het kind werd rustig afgenaveld en het duurde in onze ogen een eeuwigheid, voordat we hem konden meenemen naar de reanimatie/beademingstafel. Een verloskundige student stond rustig af te wachten en wij waren vervolgens de enige in de buurt. Gelukkig hadden we net twee dagen geleden onderwijs gehad van een Amerikaanse arts over dit soort situaties en begonnen we het kind goed te drogen, te stimuleren en warm te houden. Gelukkig bleek dit voldoende en zagen we het kind langzaam opknappen en begon het te huilen. Ingepakt in doeken lag het als mummie op tafel. Toen we hierna naar de tweede moeder gingen, zagen we dat deze geboorte zeer moeizaam ging. Het kind dat geboren werd was volledig slap en zag er nog slechter uit dan het vorige kind. De baby werd eerst rustig op de buik van de moeder gelegd voordat hij werd afgenaveld. Ook dit kind werd rustig naar de reanimatietafel gebracht en we bemerkten geen enkele spoed of zorg bij de verloskundige en het andere personeel. De verloskundige begon gelukkig wel eerst de mond- en neusholte uit te zuigen om een mogelijke obstructie weg te halen. Dit had echter weinig effect waarop wij vroegen of het niet zinvol was om te beginnen met beademen en reanimeren. Hierop kwam ze langzaam in actie, het volgen van een protocol was ver te zoeken. Random werd er maar langdurig beademend en tussendoor wat borstcompressies gegeven. Ze probeerde nog een zuurstofslangetje welke echter niet bleek te werken, waarop het kind blauw werd. Al gauw nam Myrte het over en continueerde de beademing zonder te weten hoe lang door te moeten gaan. Het kind leek hierop iets rozer te worden, maar nog niet in staat om zelfstandig te ademen. Een verloskunde studente kwam erbij en hielp met de beademingen en vervolgens werd het zuurstofslangetje opnieuw geprobeerd. Het kind begon te gaspen/sporadisch adem te halen. Aangezien we verder niets anders konden doen en de rest van het personeel er ook geen aandacht aan leek te schenken, besloten we na de lunch terug te komen. Het kind was inmiddels naar de ‘couveuse ruimte’ overgeplaatst, een heel warme kamer waarin de baby’s in bedjes liggen met een zuurstofslangetje. Bij de helft van de kinderen was dit slangetje veel te groot, waardoor het ter hoogte van het voorhoofd of op de kin zat. Totaal niet effectief dus. Onze patiënt was nog in leven, maar we troffen hem met dezelfde ademhaling aan en met dik, schuimend slijm in de mond waar niet echt aandacht aan gegeven werd.
Bij dit kindje was er waarschijnlijk sprake van neurologische schade vanwege zuurstoftekort, waardoor het kind niet in staat was om zelfstandig goed te ademen en te slikken. Redelijk ontdaan verlieten we de ruimte en we hoopten eigenlijk dat het kind de nacht niet zou halen. Hier bestaat geen gespecialiseerde neurologie afdeling. Hier gaat hij geen controles krijgen. Er is geen fysiotherapie of ergotherapie op maat voor zulke aandoeningen. Geen revalidatie en alleen de tijd zal uitwijzen hoe de toekomst van dit kind eruit zal zien. Een vreselijke situatie, als we daarbij bedenken dat hier veel discriminatie en stigmata bestaan rondom gehandicapten. Ze vallen vaak buiten de groep, gelukkig probeert SEEED Malawi hier in toenemende mate aandacht aan te besteden. Als afsluiting van deze indrukwekkende dag hadden we nog kort onderwijs en om 17:00 uur zat onze laatste coschapdag in Mangochi erop! Tijd om Harry en Alex mee uit eten te nemen als afscheidsfeestje.
En toen was het klaar! Tijd om afscheid te nemen van alle schoonmakers en bewakers in het hostel. We namen Aggrey mee om te lunchen, voor de laatste keer op een mooi plekje aan Lake Malawi. ’s Middags pakten we onze tassen, klaar voor onze laatste 2 weken reizen naar Noord Malawi en Tanzania! Gezien onze grote lunch hebben we gedineerd met lekkere wentelteefjes en ’s avonds nog een laatste biertje gedronken met Harry.
Morgen zullen we op tijd (6:00 uur, echt op tijd dus) vertrekken richting Lilongwe. Hier verblijven we een nacht om daarna verder naar Livingstonia te trekken, waar we een paar dagen zullen verblijven. Over 2 weken zullen we ons laatste verslag sturen en zit ons Malawi/Tanzania avontuur er alweer op! Wij knijpen er dus nog even tussen uit (waarschijnlijk met weinig/geen internet). We zien jullie weer over twee weken.
Liefs Lindsey en Myrte
Sinds ons vorige reisverslag hadden we nog slechts twee weken in Mangochi te gaan! Twee weken inclusief een lang Paasweekend, dus nog maar een aantal dagen voor ons coschap. Ook Aggrey leek dit te beseffen en we maakten plannen voor wat we nog wilden bereiken. Dit hebben we maandag met hem besproken. Maandag en dinsdag verliepen verder vrij rustig, een niet interessante Health meeting met Aggrey, een rondleiding door een Maternity Hospital in aanbouw en wat tijd om met onze opdrachten bezig te zijn.
Het leek ons leuk om nog eens naar de village Malukula te gaan om het health care centre te bezoeken. Hier hebben ze de zogenaamde Youth Friendly Health Service, een service speciaal voor jongeren die hier terecht kunnen met vragen op het gebied van family planning, seksuele ontwikkeling, soa’s, etc. Ook verstrekken ze hier anticonceptiemiddelen. Elke week komt een Youth Club met jongeren bij elkaar om van elkaar te leren en onderwijs te krijgen, wat wordt georganiseerd door verpleegkundigen en vrijwilligers. Aggrey had geregeld dat wij zo’n meeting mochten bijwonen om te kijken hoe zoiets in zijn werk gaat en eventueel konden wij nog een presentatie geven. Woensdagmiddag zouden zo’n 20 jongeren bij elkaar komen. Bij aankomst bleken dit tot onze verbazing ietsje meer, minimaal 80 jongeren zaten binnen in de hal te wachten! Keurig op houten bankjes in rijen, wij mochten op de voorste. Drie jongens voerden een grappig toneelstukje op over een patiënt met HIV die zelfmoord wilde plegen en hadden een uitgebreide speech voorbereid. Toen bleek de rest van de middag in het teken van ons te staan en wat wij te vertellen hadden! Gelukkig hadden we genoeg stof voor presentaties en discussie mee, dus daar gingen we dan! Op een interactieve manier vertelden we uitgebreid over family planning, verschillende seksueel overdraagbare aandoeningen, anticonceptiemethoden (ter demonstratie liet een verpleegkundige zelfs een vrouwencondoom rond gaan, waarop met gegiechel werd gereageerd haha) en HIV/AIDS. Ze stelden goede vragen en 2,5 uur later voerde een groepje nog een dansje op met zang als dankwoord. Super lief allemaal:).
Die avond nodigde Harry ons uit een drankje te doen bij Water Sports. Ahg ja, waarom niet? Daar kwamen we Alex tegen, een collega/vriend van Harry die we al kenden vanuit het ziekenhuis. Met z’n vieren hadden we de meest gekke gesprekken over de verschillen tussen Malawi en Nederland. Best leuk zo tussendoor een spontaan avondje uit.
Donderdag zouden we weer op outreach gaan, maar aangezien we zowel geen vervoer hadden als bevestiging kregen van de kliniek, besloten we die dag Harry en Penjani opnieuw te helpen met hun dataonderzoek in de bibliotheek. Als lunch hebben we als verrassing voor iedereen wentelteefjes gemaakt, ze hadden ze nog nooit gehad en vonden ze heel erg lekker! Toen was het tijd om onze tassen te pakken, want het was Paasweekend! Op naar Majete Wildlife Reserve voor safari!
Vrijdagochtend vertrokken we om 7:00 uur, op zoek naar een minibus naar Blantyre, waar we de eerste nacht zouden doorbrengen. Na honderd rondjes rondrijden om de bus vol te krijgen, vertrokken we dan eindelijk om 8:30 uur. Een afstand van ongeveer 180 km, waar we ruim vier uur over hebben gedaan. In Blantyre aangekomen zagen we meteen grote verschillen met Mangochi: goede wegen, onderhouden parkjes, grote huizen en auto’s. Het is hier duidelijk een stuk welvarender. We vonden zelfs een ShopRight, een enorme supermarkt waar ze alles hebben! Pesto, olijven, tonijn, marshmallows, donuts, lekker brood… We sloegen goed in voor het weekend in het National Park waar we zelf konden koken. Die avond in het hostel konden we zelfs lasagne en tortilla’s met kip bestellen: smullen! Zoiets hadden we al tijden niet meer gegeten!
Zaterdag gingen we weer verder met de minibus naar Chikwawa. Verder naar het Majete Wildlife reserve was geen openbaar vervoer nodig. De laatste 20 km legden we dus af achterop de fiets! Dit was al mogelijk voor 1000 Kwacha (1,50 euro). We gaven de twee jongens uiteindelijk maar 1500 kwacha en wat water met een boterham, aangezien het een pokke-eind was (1 uur en 20 min) over een hobbelweg in de brandende zon. Nog diezelfde middag deden we de Night Drive, die begon om 16:30 uur. Super gave tocht in een jeep, waarbij we al binnen enkele minuten olifanten zagen! Wauw! Verder zagen we veel impala’s, waterbokken, zwijntjes, nyala’s, apen, nijlpaarden, sable antilope, een uil en zelfs een python… Brrr. Leuk om te zien van veraf, maar minder om er vlak langs te rijden.. Onderweg dronken we een biertje aan de rand van de rivier totdat de zon onder ging. En daarna nog verder midden in de nacht waarbij vooral de nacht dieren te zien waren. ’s Avonds kookten we nog op vuur (met warme marshmallows als toetje!).
Die avond kreeg ik een berichtje van mijn moeder dat mijn oma erg ziek was geworden en waarschijnlijk heel snel zou overlijden. Heel gek en beetje onwerkelijk om dit te horen te krijgen als je zo ver weg bent. Wel heel fijn dat er zoveel contact mogelijk is via Facebook, whatsapp en Facetime met de familie in Nederland. En heb m’n moeder dan ook direct even kunnen bellen.
Die nacht sliepen we in een tentje middenin het park. Best spannend als je bij elk geluid denkt dat er een leeuw je tent binnen kruipt. En na het bericht van m’n moeder, beetje een onrustige nacht gehad.
Zondagochtend, Eerste Paasdag! We konden de dag niet efficiënter benutten, de tweede Game Drive startte al om 6:00 uur. Ondanks het regenseizoen, waardoor het eigenlijk veel te groen is om veel dieren te zien, hadden we wederom een mooie tocht en zagen zelfs een enorme krokodil. Aangezien de accommodatie waar we verbleven niet zo bijzonder en rustig was, besloten we na een warme douche terug te gaan naar het hostel in Blantyre. Onder het genot van een Savanna hebben we heerlijk bij het zwembad gechilled en we raakten aan de praat met wat locals. Ze nodigden ons uit die avond een drankje met hun te gaan doen in Blantyre. Toen wij aanboden een rondje te willen betalen was dit werkelijk een belediging voor ze. In Malawi geldt dat als iemand je uitnodigt om wat te drinken of op stap te gaan, is hij/zij degene die de hele avond betaalt. Aanvankelijk voelde het voor ons wat ongemakkelijk, maar achja, zo hadden we een lekker goedkoop avondje.
De volgende dag, Tweede Paasdag, zat het weekend er voor ons alweer op! Tijd om weer terug te reizen naar Mangochi. Onderweg hielden we nog even een stop bij de ShopRight om wat cadeautjes te kopen voor Aggrey en de schoonmaaksters/bewakers uit het hostel. En we vonden eindelijk nieuwe zonnebrand! Dat kwam precies goed uit, zeker met onze twee weken reizen en de stranddagjes op Zanzibar voor de boeg. De terugweg zaten we in de meest luxe minibus ooit! Zachte bekleding, voldoende beenruimte en ieder een eigen stoeltje.
Dinsdag maakten we weer gretig gebruik van de Malawische efficiëntie. Hadden we vorige week voor het eerst Wifi in de bibliotheek, lag deze er vandaag alweer uit. Wilden we de vliegmaatschappij bellen, was de medewerker zo traag van begrip dat ons beltegoed op was voordat we onze vraag beantwoord hadden. En wilden we pinnen om alvast te betalen voor onze accommodatie van afgelopen maanden, werkte de pinautomaat niet! En weg was de ochtend. Hierop besloten we maar boodschappen te doen op de markt (waarschijnlijk voor de laatste keer!). Snel liepen we naar onze vaste marktkraam en was het tijd om afscheid te nemen van ons favoriete mannetje en vrouwtje, die ons de afgelopen weken van lekkere groenten hebben voorzien. De tijd is voorbij gevlogen.
We bereidden ons met een guacamole lunch voor op een middag in het ziekenhuis. We konden mee met de nieuwe studenten en we gingen naar de Labour Ward (de verloskamers) er was plek voor ongeveer 12 bedden die met een gordijn werden afgeschermd. Bij aankomst was het direct jackpot: er kwam een 16-jarig meisje binnen, dat zwanger was van haar tweede kind. Er was een discrepantie tussen de waarschijnlijke zwangerschapsduur en de fundushoogte, een meting die wordt gebruikt om aan de hand van de baarmoedergrootte de zwangerschapsduur te schatten. De schatting was dat ze nu 32 weken zwanger was, maar volgens de fundus hoogte al 38... Ze kwam nu binnen met sinds vandaag vaginaal bloedverlies. Bij onderzoek kwam echter al een hoofdje naar buiten en bleek dat ze al aan het bevallen was! Het kind kwam snel ter wereld en had een redelijke start. Toen we wachtten op de placenta die geboren moest worden, ontdekte een medestudente echter dat er nog een kind in de buik zat! Ook dit kind werd vlot geboren. Dit meisje had helaas niet zo’n goede start en moest een aantal minuten gereanimeerd worden. Hierna begon ze gelukkig te huilen en ging het goed met het kindje. De geboorte van een tweeling verklaarde nu de grote fundushoogte in relatie tot zwangerschapsduur. Opvallend was dat de pasgeborenen niet bij de moeder of in de wieg werden gelegd, maar goed ingepakt werden in doeken als mummies en gewoon op tafel werden gelegd.
Woensdag was het tijd om naar de WAGA-groep te gaan! De ‘Women Group Against HIV/AIDS’ bij het radio station, waar we al eerder waren geweest. Elf vrouwen en een man zaten klaar op een groot kleed op de grond en Aggrey, Lindsey en ik werden uitgenodigd op stoelen te gaan zitten. Hier gaven we dezelfde presentaties als die we hadden gegeven bij de andere vrouwengroep, namelijk over HIV en het meest voorkomende symptoom van AIDS: diarree. Ook deze mensen waren erg dankbaar voor onze meegebrachte zeepjes en handdoeken.
Vlak voor dat we de presentatie moesten geven kreeg ik het nare bericht van mijn moeder dat oma was overleden. Het blijft heel onwerkelijk. Dat ik haar nu niet meer kan zien en ook niet bij de begrafenis aanwezig kan zijn.. Gelukkig al de tijd veel contact met de familie gehad. En dinsdag als de begrafenis is, ben ik er in gedacht ook zeker bij.
Aangezien we de afgelopen weken een aantal keren hebben meegeholpen met het onderzoek van Harry en Penjani, wilde Penjani graag iets terug doen in de vorm van een typisch Malawische maaltijd voor ons koken. Aangezien ze zelf echter telkens geen tijd had en de laatste dagen voor ons tellen, besloot ze eten van haar guest house bij ons hostel te laten bezorgen. Hier konden we natuurlijk geen nee tegen zeggen, super lief! Rijst, vis en pompoenbladeren als groente, heerlijk.
Donderdag liepen we weer de hele dag mee in het ziekenhuis, opnieuw in de Labour Ward. In de ochtend was het meteen raak, twee vrouwen waren tegelijkertijd aan het bevallen. Terwijl de verloskundige bij de ene moeder met de vacuümpomp bezig was, zagen wij dat de vrouw ernaast het hoofd ook al naar buiten kwam. Het eerste kind kwam vlot ter wereld, maar had niet zo’n goede start. Hij was slap, huilde niet en was bleek. Hoewel dit voor ons een zorgwekkende situatie leek, werd er door het personeel niet ingegrepen. Het kind werd rustig afgenaveld en het duurde in onze ogen een eeuwigheid, voordat we hem konden meenemen naar de reanimatie/beademingstafel. Een verloskundige student stond rustig af te wachten en wij waren vervolgens de enige in de buurt. Gelukkig hadden we net twee dagen geleden onderwijs gehad van een Amerikaanse arts over dit soort situaties en begonnen we het kind goed te drogen, te stimuleren en warm te houden. Gelukkig bleek dit voldoende en zagen we het kind langzaam opknappen en begon het te huilen. Ingepakt in doeken lag het als mummie op tafel. Toen we hierna naar de tweede moeder gingen, zagen we dat deze geboorte zeer moeizaam ging. Het kind dat geboren werd was volledig slap en zag er nog slechter uit dan het vorige kind. De baby werd eerst rustig op de buik van de moeder gelegd voordat hij werd afgenaveld. Ook dit kind werd rustig naar de reanimatietafel gebracht en we bemerkten geen enkele spoed of zorg bij de verloskundige en het andere personeel. De verloskundige begon gelukkig wel eerst de mond- en neusholte uit te zuigen om een mogelijke obstructie weg te halen. Dit had echter weinig effect waarop wij vroegen of het niet zinvol was om te beginnen met beademen en reanimeren. Hierop kwam ze langzaam in actie, het volgen van een protocol was ver te zoeken. Random werd er maar langdurig beademend en tussendoor wat borstcompressies gegeven. Ze probeerde nog een zuurstofslangetje welke echter niet bleek te werken, waarop het kind blauw werd. Al gauw nam Myrte het over en continueerde de beademing zonder te weten hoe lang door te moeten gaan. Het kind leek hierop iets rozer te worden, maar nog niet in staat om zelfstandig te ademen. Een verloskunde studente kwam erbij en hielp met de beademingen en vervolgens werd het zuurstofslangetje opnieuw geprobeerd. Het kind begon te gaspen/sporadisch adem te halen. Aangezien we verder niets anders konden doen en de rest van het personeel er ook geen aandacht aan leek te schenken, besloten we na de lunch terug te komen. Het kind was inmiddels naar de ‘couveuse ruimte’ overgeplaatst, een heel warme kamer waarin de baby’s in bedjes liggen met een zuurstofslangetje. Bij de helft van de kinderen was dit slangetje veel te groot, waardoor het ter hoogte van het voorhoofd of op de kin zat. Totaal niet effectief dus. Onze patiënt was nog in leven, maar we troffen hem met dezelfde ademhaling aan en met dik, schuimend slijm in de mond waar niet echt aandacht aan gegeven werd.
Bij dit kindje was er waarschijnlijk sprake van neurologische schade vanwege zuurstoftekort, waardoor het kind niet in staat was om zelfstandig goed te ademen en te slikken. Redelijk ontdaan verlieten we de ruimte en we hoopten eigenlijk dat het kind de nacht niet zou halen. Hier bestaat geen gespecialiseerde neurologie afdeling. Hier gaat hij geen controles krijgen. Er is geen fysiotherapie of ergotherapie op maat voor zulke aandoeningen. Geen revalidatie en alleen de tijd zal uitwijzen hoe de toekomst van dit kind eruit zal zien. Een vreselijke situatie, als we daarbij bedenken dat hier veel discriminatie en stigmata bestaan rondom gehandicapten. Ze vallen vaak buiten de groep, gelukkig probeert SEEED Malawi hier in toenemende mate aandacht aan te besteden. Als afsluiting van deze indrukwekkende dag hadden we nog kort onderwijs en om 17:00 uur zat onze laatste coschapdag in Mangochi erop! Tijd om Harry en Alex mee uit eten te nemen als afscheidsfeestje.
En toen was het klaar! Tijd om afscheid te nemen van alle schoonmakers en bewakers in het hostel. We namen Aggrey mee om te lunchen, voor de laatste keer op een mooi plekje aan Lake Malawi. ’s Middags pakten we onze tassen, klaar voor onze laatste 2 weken reizen naar Noord Malawi en Tanzania! Gezien onze grote lunch hebben we gedineerd met lekkere wentelteefjes en ’s avonds nog een laatste biertje gedronken met Harry.
Morgen zullen we op tijd (6:00 uur, echt op tijd dus) vertrekken richting Lilongwe. Hier verblijven we een nacht om daarna verder naar Livingstonia te trekken, waar we een paar dagen zullen verblijven. Over 2 weken zullen we ons laatste verslag sturen en zit ons Malawi/Tanzania avontuur er alweer op! Wij knijpen er dus nog even tussen uit (waarschijnlijk met weinig/geen internet). We zien jullie weer over twee weken.
Liefs Lindsey en Myrte
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
